Traumasporen in het onderwijssysteem 

De gevolgen van opgejaagd zijn als kind/gezin omdat je bent uitgevallen in het schoolsysteem.

Vandaag sta ik op met een knoop in mijn maag, buikpijn en gewrichtspijn in mijn lichaam. Een reactie op een trigger. Een gesprek wat ik binnenkort moet doen. Dit is wat de jaren van overspanning met mij als moeder gedaan hebben. 

Er zijn dagen dat ik fysiek veel pijn heb als zo'n trigger zich heeft voorgedaan. Dit gaat vele malen beter dan een aantal jaren terug. Doordat ik ging begrijpen wat bovenmatig veel stress met je lichaam en geest kan doen, wat traumatische ervaringen met lichaam en geest doen, kreeg ik inzicht in wat er gebeurt als iets een trigger is. Dat inzicht gun ik ieder mens. Erkenning is het begin van herstellen. 

De laatste jaren heb ik mij vaak geleefd en onder druk gezet gevoeld als moeder; de vele gesprekken die ik moest voeren. De tig MDO overleggen waar ik moest komen opdraven om mij te verantwoorden voor onze kinderen. Omdat mensen een vinkje moeten zetten op hun lijstje, zodat afgedekt is waarom een kind niet naar school kan.

Het belang van het kind en gezin wordt aan de grote overlegtafels al snel het belang van de geldpotjes. Wie gaat wat betalen. Je verzandt in overleggen en het kost je zoveel tijd wat je gezinsleven verdient. 

Hoe het écht met je gaat of wat het met je als kind en gezin gedaan heeft, daar zijn weinig mensen echt geïnteresseerd in. Als ieder zijn vinkje maar kan zetten zodat ze zich kunnen verantwoorden naar het systeem, naar hun leidinggevende toe. Het is een wezenlijk verschil of iets je werk is of dat je als kind/gezin het lijdend voorwerp bent binnen deze systemen. 

Omdat onze kinderen het schoolse leren hele dagen niet vol konden houden, de jongste doordat hij zelf op jonge leeftijd de gevolgen zag bij zijn oudere broer en omdat hij zelf lichamelijk ziek werd en onder controle van een kinderarts stond.

De oudste omdat hij op 4 scholen gezeten had toen hij 9 jaar oud was en hij op zijn 4e school, het SO ernstig fysiek mishandeld is. Bovenop een kind zitten als intern begeleidster van de school, het kind op zijn buik met de armen op zijn rug gedraaid. "Ik kon geen adem meer halen en dacht dat ik dood zou gaan" vertelde je jaren later pas.

Een paar jaar later, op de eerste hulp met een paniekaanval vertel je aan de mevrouw achter de balie dat je denkt dat het komt door wat je op school is overkomen.

Dit zijn de gevolgen van traumatische ervaringen in mensenlevens. Dit heeft jarenlang impact gehad op dit kinderleven en op ons gezinsleven.

Dit zijn de gevolgen die wij als gezin hebben gedragen. We zijn altijd blijven geloven in onze eigen kracht als gezin. Moeilijk is dat zeker geweest. Getwijfeld heb ik.....aan alles. Tot het moment dat ik wist dit gaat ons nooit meer gebeuren.

Het heeft mij als mens veel gekost, ik moest er onvoorwaardelijk en altijd zijn om te zorgen dat we het leed gingen oplossen en verwerken.

Dankzij de betrokken hulpverlening is ons dat gelukt. Doordat we met rust gelaten werden, konden we beginnen met herstellen. Door de rust konden we weer gewoon gaan leven. Konden we weer een gezin zijn en meedoen op onze eigen wijze. 

Een stuk in mij zit ver weg gestopt, een diepe pijn van wat er niet mocht zijn. Ik kon niet gewoon een moeder zijn, ik moest vechten als een leeuw om onze kinderen binnen hun eigen mogelijkheden en tijd mee te laten doen binnen het schoolse systeem.

Waarom moet een kind eerst zo stuk gaan in het leerplichtsysteem met dwang en drang totdat het licht uit zijn/haar ogen verdwenen is? Totdat een kind van 6 jaar zeg: "als ik nog langer naar school moet mama dan wil ik dood. Ik zie het leven niet meer zitten." Zo jong, en zo diepzinnig na kunnen denken en voelen over levensvragen en over wat het leven voor jou in petto had. 

De vele gesprekken met het CJG om de hulpvraag gefinancierd te krijgen. Alleen daarover zou ik een boek kunnen schrijven. Gelukkig kunnen we elkaar nu verstaan en is er begrip voor wat er met ons gezin gebeurd is. Er wordt meegedacht en geluisterd naar wat ik vertel.

Inmiddels heb ik een groot netwerk van mensen die kinderen en ouders bijstaan die met schooluitval te maken krijgen. Zelf ben ik vrijwilliger bij Balans, een oudervereniging die ouders bijstaat. Als een ouder mij belt of mailt, dan weet ik hoe belangrijk het is dat er iemand is die naast je staat. Dat je niet veroordeeld wordt op iets waar weinig begrip voor is.

"Het zal immers wel aan het gezin liggen, "het zal wel aan die moeder liggen die haar kinderen te beschermend wil opvoeden, daar is vast thuis iets niet pluis", dat is de gedachte bij velen als het gaat om kinderen die niet naar school kunnen. 

Van alle ouders van thuiszitters en thuiszitters zelf ken ik er geen één waar in de thuissituatie iets aan de hand was, wat zorgde voor het niet naar school gaan.  Er gebeurt vaak iets in de interactie tussen een school en kind en gezin waardoor een situatie ontstaat. Ieder kind wil meedoen zoals hij of zij kan. Gedrag is vaak een uiting van onvermogen in het woorden geven aan wat mensen overkomen is. 

Vandaag dacht ik, ik schrijf er maar gewoon weer eens een stukje over, het heelt, het opschrijven en het delen met mensen die begrip hebben zonder een waardeoordeel. 

Laat kinderen kind zijn.

Geef ze hun eigen tijd om tot ontwikkeling te komen.

Schuif kinderen niet af de hulpverlening in om ze passend te maken in het onderwijssysteem.

Het schendt kinderrechten.

Het schendt mensenrechten.

Wees je als mens bewust van jouw besluiten en de impact daarvan op de ander als mens.

Heb respect voor elkaars eigen-wijs-heid en eigen-aardig-heden.

Het maakt onze maatschappij een beetje mooier.