Je keek er naar uit om naar school te gaan, nu zou je echt iets gaan leren gaf je aan.

Dat werd heel anders dan je, je had voorgesteld

Je kon tot 100 tellen en klok kijken voordat je naar school ging

Je leerde jezelf klok kijken, digitaal en analoog zonder dat iemand je daarbij hielp

Op de peuterspeelzaal was je al anders dan het gemiddelde kind, wat gemiddeld dan ook moge zijn

Je was als jong kind, een kind dat graag praatte met volwassen mensen om zich heen

Je hielt van echte gesprekken, al heel jong

Je praatte geen babytaal, je praatte met anderhalf jaar complete volzinnen. Altijd in correct Nederlands.

Toen je naar school ging begon ook het constant bevestigen van jou als kind dat je niet voldeed aan de norm

Wat die norm dan ook moge zijn...….

Je paste niet, je speelde niet genoeg met andere kinderen

Op school telde je maar tot 7 zei de juf. Thuis deed je sommen tot 100. Weer zo'n ouder die dacht dat haar kind van alles al kon. Op school laat hij het niet zien hoor zei de juf.

Met de juf of meester praatte je graag in de pauzes over andere dingen dan waar de meeste kinderen zich mee bezig hielden

Als ouder hoor je dan vaak, er zijn toch wel wat opvallende dingen …..en zo begint het verpesten van een autonoom zelflerend kind in deze maatschappij. Het zelfbeeld van het kind dat zo vrolijk en vol goede moed aan school begon, bereikt een dieptepunt.

Het schoolse leren en niet gezien zijn kan een kind zo ziek maken dat er een doodswens ontstaat

6 jaar oud, pratend als een volwassen mens geef je aan, dat het leven voor jou geen zin meer heeft, dat je school verschrikkelijk vind en het leven haat. Dit was de eerste keer dat je uitviel in het schoolsysteem. Je beland uiteindelijk in het SO, daar wordt je als je maanden thuis gezeten hebt tegen alle afspraken in,  gedwongen in een kamer te blijven om je rekenwerk af te maken. 2 juffen houden je vast, 1 zit bovenop je en de ander staat bij de deur. Je bent dan 9 jaar oud. Na dit incident op school kan je twee weken niet meer praten.  Je zit veel op je kamer in het donker. 4 jaar later vertel je wat er die dag gebeurd is. Hoe bang je bent geweest. Dat je geen adem meer kreeg toen de juf je vast hield en bovenop je zat, jij met de buik op de grond en je armen op je rug gedraaid. Je hebt doodsangsten uitgestaan. Je dacht dat je zou stikken vertelde je. 

Inmiddels jaren verder en herstellende van een schooltrauma, zeg jezelf: voor mij nooit geen school meer.

Kinderen en ouders worden onder druk gezet om zo snel mogelijk terug naar school te gaan anders wordt je ontwikkeling als kind bedreigd. Dat je ontwikkeling als kind in school bedreigd kan worden dat wil niemand horen. De onderwijsinspectie niet, de leerplichtambtenaar niet.........

Het dreigen richting kind en ouders met jeugdbeschermingstafels en de jeugdbescherming is schering en inslag. 

In het ketenpartnersysteem volgen dwang van drangtrajecten en Veilig Thuis meldingen als je als kind niet naar school kan. Niet omdat het helpend is, immers de Raad voor de Kinderbescherming en de jeugdbescherming hebben geen kennis van onderwijsrecht. 

Steeds verder wordt je niet gezien en gehoord en worden de oordelen groter en wijst men graag naar het kind en ouders als oorzaak. Het kind steeds verder getraumatiseerd en verder weg van de oplossing die passend onderwijs heet. 

De rechten van deze kinderen en hun gezinnen worden op grote schaal geschonden in ons land. Er wordt al jaren gepraat en gepraat en deze kinderen worden afgeserveerd naar de jeugdhulp.  

Van leerplicht naar leerrecht. Omdat leerplicht levens schaadt. Kinderlevens, gezinslevens!

De leerplichtwet is nooit bedoeld, zoals het nu uitgevoerd wordt: kinderen en gezinnen opjagen alsof het aangeschoten wild is. De gevolgen traumatisch.