Beste vereniging van orthopedagogen, Bart en Marieke,

 

Naar aanleiding van de podcast van de Nederlandse vereniging van orthopedagogen over "dat ene kind" schrijf ik een stuk over een kind waar deze methode op school bij ingezet werd. Over de ouders die met 10 professionals aan tafel zaten.

 

Alle professionals die het erover eens waren, het gedrag van dit kind, zijn weerstand moest doorbroken worden. De moeder was wanhopig en gaf aan dat zij dit geen goed plan vond. Zij gaf aan dat het gedrag een oorzaak had. Huilend zat de moeder aan tafel met al deze professionals. Maar niemand luisterde oprecht. Allen waren overtuigd van het gelijk van de orthopedagoog van de school. De leerplichtambtenaar, de onderwijsconsulent, de betrokken hulpverlening. Daar sta je dan als ouders, eenzaam en alleen. Hun plan was een opname van dit kind omdat het niet in het schoolsysteem paste.

 

In deze multidisciplinaire overleggen worden te vaak belangen uitgespeelt om het kind zo snel mogelijk weer in school te krijgen.  Je moet wel meewerken, anders wordt er gedreigd met een drangtraject of een Veilig Thuis melding omdat je als ouders het niet goed doet. “Je bedreigt dan de ontwikkeling van je kind”, wordt er gezegd. Wat er wezenlijk gebeurd is, is dat de professionals in deze casus de ontwikkeling van het kind hebben bedreigd en het kind gebroken hebben. Letterlijk is de ontwikkeling gebroken en gestopt op het moment dat het kind gebroken is die dag op school door de orthopedagoog en een leerkracht.

 

De dag kwam dat het kind naar school ging zoals afgesproken in bovenstaand overleg. Het kind weigerde volgens de orthopedagoog om zijn rekenwerk te maken. Tijdens het telefoongesprek met de moeder vertelde de orthopedagoog dat ze vol gehouden had en dat hij uiteindelijk zijn rekenwerk gemaakt had. Hiervoor heeft ze het kind "gebroken", ze heeft op zijn rug gezeten terwijl het kind op zijn buik op de grond lag met zijn armen op zijn rug. Het kind kon geen adem meer halen. Het kind zei: “ik stikte bijna mama en het duurde zeker 2 minuten dat ik bijna geen adem kreeg.” Besef even goed wat ik hier schrijf: een kind van 9 jaar oud, dat dit meemaakte op school.  Het is gedrag uit onmacht en willen overheersen naar het kind toe. Het gedrag is, je gelijk willen halen in je eigen overtuigingen als volwassen mens.

 

De moeder diende een klacht in bij de onderwijsinspectie, zat in gesprek met een jurist van de onderwijsinspectie. Het antwoord: “de school handelde volgens protocol.” En daar sta je dan als kind, een "gebroken" kind. En ouders en kind kunnen de schade die veroorzaakt is door derden, gaan oplossen. Vaak jarenlang herstel en jaren van leven in een overlevingsmodus.

 

De moeder haalt het kind op van school die betreffende dag. Het kind is inderdaad gebroken. De moeder vergeet nooit de blik in de ogen van het kind toen ze hem ophaalde. Er was iets uit verdwenen. Het licht was uit gegaan. Het kind praatte twee weken niet na deze dag op school. Het kind wilde alleen maar in het donker op zijn kamer blijven. Het kind zei tegen zijn moeder: “mam ik wil dood, deze wereld heeft voor mij geen betekenis meer.”

 

De moeder citeert een mail van de onderwijsconsulent destijds betrokken, zodat er inzicht komt in hoe gezinnen onder druk gezet worden. Of het bewust of onbewust gebeurd is, doet niet ter zake. Als gezin heb je er mee te maken en het beïnvloedt je hele gezinsleven.

“Afgelopen vrijdag was ik de hele dag op stap en kon ik dus niet eerder reageren. Ik begrijp uit de mailwisselingen van de afgelopen dagen dat ouders toch twijfelen of de gemaakte afspraken in het groot overleg van xxxxx jl. voor xxxxx toereikend zijn. Uit de reacties van ouders en xxxx begrijp is dat de ingeplande uren van xxxxx zijn vervallen en dat het afgesproken plan niet ten uitvoer wordt gebracht. Wat nu? Ouders hebben de hulp van mevr. xxxxx ingeroepen. Ik ken haar niet. Heeft zij de rol van xxxxxx van xxxxxx overgenomen?

Het voorstel van directeur school om een actietafel te organiseren met de wethouder ondersteun ik als dit tot doel heeft om een plaatsing op het xxxxx te bespoedigen. Voor mij is dat overleg nieuw. Afstemming met leerplicht en het samenwerkingsverband over hoe nu verder lijkt me zinvol.”

 

Omdat de moeder, volgens de leerplichtambtenaar niet mee wilde werken aan een gesprek met een psycholoog van de gemeente en er geen zicht was op welke hulpverlening voor dit kind zou aansluiten, zette de leerplichtambtenaar gezamenlijk met het Centrum voor jeugd en gezin een drangtraject in. Uit het niets werd deze moeder bij het CJG meegedeeld, we gaan een drangtraject inzetten door een medewerker van de jeugdbescherming. We komen 4 maand in je gezin meekijken, ik kom met je man en kinderen praten en ik zal dan tegen je zeggen en nu moeder moet je de knoop doorhakken als dat nodig is.

Dit drangtraject werd dankzij een advocaat ingetrokken omdat er geen grond was om achter de voordeur bij dit gezin te komen kijken. Immers in alle papieren stond dat de kinderen veilig opgroeiden.

 

Het probleem is ontstaan buíten het gezin, geen passend onderwijs voor dit kind. Een kind dat getraumatiseerd is geraakt in het onderwijssysteem. Dit kind leerde voordat hij op school startte zichzelf alles aan, het kind praatte met anderhalf jaar complete volzinnen, altijd correct Nederlands. Het kind kon al rekenen, het alfabet en alle dagen van de week, voordat hij op school startte. Dit kind leert vanuit zijn eigen wil om te leren.

 

Dit gezin is beschadigd door ze keer op keer onder druk te zetten. Niemand wil dat het kind uitvalt op school. Daar zijn ouders niet schuldig aan. Niemand wil dat een kind zo kapot gemaakt is in dit systeem dat het een doodwens heeft. Geen enkele ouder kiest deze weg. Je raakt erin verzeild, omdat het ketenpartnersysteem op deze manier werkt.

 

Geef nooit de touwtjes uit handen zoals deze moeder deed. Ze was te goed van vertrouwen en op een moment in het leven zelf "kwetsbaar" door een burn-out. Vertrouw op het eigen pad van je kind. Blijf naast je kind staan, onvoorwaardelijk. Het kind heeft nooit om deze ellende gevraagd. Het zijn de volwassen mensen om het kind heen die het kind niet begrepen hebben.

 

Op het moment van het ingezette drangtraject zoekt de moeder contact met een psycholoog die het wél begrijpt. Zij schrijft een rapport voor alle professionals waarin ze schrijft: “Het kind zijn doodswens moet zeer serieus genomen worden. Het kind is getraumatiseerd.”

 

Als professional kun je 1 ding doen: Ga naast kind en ouders staan als het om thuiszitters gaat. Geen enkel kind vraagt om uitgesloten te worden. Ieder kind wil meedoen op de manier zoals hij of zij kan.”

Zoek samen naar oplossingen ook als dat betekent, onderwijs op maat voor dit kind. Blijf als school en ouders betrokken bij het kind. Geef het nooit op! Ieder kind verdient volwassen mensen die in hem of haar geloven.

 

Onderwijs is een leven lang leren op zoveel manieren. Dwang schaadt je bestaansrecht als mens op een wijze die niemand zou mogen pretenderen bij kinderen die uitvallen in het onderwijssysteem.

 

De juiste hulpverlening is essentieel voor een weg naar herstel voor al deze kinderen en gezinnen. Het juiste onderwijs die het kind de ruimte biedt om te leren zoals het kind kan. Dit vraagt om vertrouwen van ons allemaal.

 

Mensen die je "zien". Bij wie je mag zijn wie jij bent als mens. Die je verder helpen en naast je staan.

 

Besef goed wat dit met het kind en gezin doet. Het onder druk gezet worden in al je kwetsbaarheid als mens. Dat je alles geeft als kind en ouders en dat anderen dit niet goed genoeg vinden. Dat het ketenpartnersysteem alles van je wil weten, met welk recht? Dat niets meer alleen van je gezin is. Het is wat bedacht is onder de noemer "het belang van het kind". Het wezenlijke is dat er een systeem gecreëerd is die mensenrechten schendt en dat velen dit normaal zijn gaan vinden, dat is het niet!

 

Duizenden gezinnen in Nederland zijn de dupe van dit falende wanbeleid in het onderwijs en jeugdhulp.

 

Een podcast maken over hoe we deze kinderen belachelijk maken als kinderen die niet begrepen willen worden. De 2 mensen die deze podcast maakten komen vast in de volgende podcast met een dubieus mooi verhaal.....alleen u bent niet geloofwaardig meer. Kijk naar alles wat over deze methode op internet te vinden is en hoe het door deze orthopedagoog ingezet wordt. Het is geen cliffhanger, het is de realiteit.

 

Kinderen voor het leven getekend met deze methodieken.

 

Nederlandse vereniging van orthopedagogen, u moet u diep gaan schamen. Thuiszitters worden geschoffeerd, gezinnen gekrenkt die dit aan den lijve hebben meegemaakt. Met welke intentie kan een orthopedagoog dat als doel hebben?