Onderstaande brief plaats ik op verzoek van Janine Scherpenberg.

Dit blog is voor jou Daphne en voor alle kinderen en hun ouders die in deze maatschappij “thuiszitters” genoemd worden.

Jullie zijn kinderen van de rekening van dit systeem, kinderen die het recht op onderwijs en ontwikkeling ontnomen is door een overheid die stelselmatig faalt in haar beleid dat "passend onderwijs" genoemd wordt.

Pacten en Thuiszitterstoppen hebben wij genoeg gezien. Nu komt Ingrado met een spel over de MAS, met ketenpartners aan tafel om moeilijke casussen op te lossen via een spel. Gelooft u nog in hun oprechtheid en verbinding met kind en ouders vanuit deze clubjes, ik niet. Leest u onderstaande indringende brief van een moeder die al jarenlang strijd voor passend onderwijs en zorg voor haar prachtige dochter Daphne.

Dag Miranda,

Ik zie hoe jij je in staat bent te verplaatsen in een ander. Waarschijnlijk ben je ook niet anders gewend. Ik kan dat ook goed. Het gebrek aan empathisch vermogen is vaak waar je tegenaan loopt als je voor je kind, die dat zo nodig heeft van je, tegen muren aanloopt als je dat voor elkaar probeert te krijgen wat het nodig heeft. Ik bedenk dat kinderen allemaal die muur dagelijks ervaren. Zodra je als ouder vanuit je kind praat, vang jij de klappen op.

Dat is ook wat ik mijn dochter beloofde toen het haar niet meer lukte naar school te gaan. Elke dag overgeleverd aan andere volwassenen die geen enkele moeite deden om haar eens echt te zien. Maar dan ook echt. Zodra ze uitviel heb ik haar beloofd dat zij dat niet meer hoefde te voelen. Nu, 6 jaar later weet ik dat dat gewoon te laat was. Haar kop is van binnen tot moes verworden. Ik spreek voor haar. Ik zoek voor haar. Ik ‘ben’ haar… maar ik neem haar zeker niet over. Dat hulpverleners daar een symbiose in vermoeden is zo triest. Ze slaan de hele historie over en zijn blijkbaar niet in staat zich voor te stellen, te voelen hoe dat is. Jarenlang voor spek en bonnen naar school gaan en niet gezien worden. Voor dom gehouden, terwijl je zoveel in je hebt. Geen enkele leerkracht die tegen jou zegt “joh, ik zie wie je bent, jij hebt zoveel in je. Je hebt het recht om dat te ontwikkelen’. Nee ze was er, zoals de wet (leerplicht) zegt wat nodig is en klaar daarmee. Stuk in haar hoofd, Miranda. Moes. Maar al haar talenten kregen de ruimte zodra ze niet meer naar die hel, school, ging.

Mensen zijn enthousiast als ik ze laat zien wat ze maakt. Haar tekeningen. Niet geleerd op een school, geen methode’tjes, geen technieken. Ze tekent wat ze ziet. Weet je waar ze begint als ze een gezicht tekent, Miranda? Met de ogen. De ogen zijn de ziel van de mens. Mensen aankijken was altijd beangstigend voor haar. Ze ziet anderen zo intens.

Elke dag bestudeert zij allerlei wetenschap. Over geologie, geschiedenis, biologie en onlangs riep ze dat ze zich wat wil verdiepen in de scheikunde. De elementen, aardse stoffen, intigreren haar zo enorm. Maar ze zal nooit toegang krijgen tot opleidingen daarvoor. Ze kan niet rekenen. En zo zit ons onderwijssysteem in elkaar. Ik geloof dat ze wel kan rekenen. Maar het had haar gegund moeten zijn haar eigen ‘trucjes’ en ‘foefjes’ te gaan vinden i.p.v. die ene die de school zo nodig aan de kinderen wil leren. Nee, daar moet het op die ene manier, niet anders. School is zo beperkend. Precies wat met haar gebeurd is. Mijn intelligente dochter ging als normaal, verlegen (bescheiden) meisje naar school en ging er gebroken vanaf.

Ze is zo enorm teleurgesteld in de maatschappij. De bekrompen invulling van je leven. Leren voor een diploma, leren op die ene manier, leren wat andere je vertellen en niet door er over te denken en ‘zich af te vragen’….. zo is het, niet anders. Diploma, studeren, diploma, werken, trouwen, kindjes, pensioentje, doodgaan. Zo ziet zij de invulling van haar leven niet. Maar dan lig je eruit… blijkbaar. Ze is stuk gemaakt. Ze wil niet meer leven…. Ze wil dood…. Ze eet net genoeg om de volgende dag weer op te moeten staan.

Je moet weten Miranda, achter elke tekening zit pijn. Het is heel hard werken voor haar. Want ook al wil ze dood, ze vindt dood gaan ook enorm eng. En als ze niet tekent, denkt ze aan dood gaan en aan hoe ze dat zou kunnen doen. En afleiding helpt haar dus. Elke tekening is keihard werken. Is ze klaar met de tekening? Dan komen die gedachten er weer. Het is zo verdrietig. Ik houd van elke tekening. Maar ik haat ze ook. Ik haat ze. Maar ze zijn zo mooi dat ik er wel van moet houden.

En mensen zijn dan ook weer nog zo bekrompen dat ze vinden dat zij er iets mee moet doen. Want met zo’n talent moet je wel daar je werk van maken. Dat wil ze niet. Het is haar hobby. Maar mensen denken altijd gelijk aan ‘werk’ en ‘beroep’. Dat kunnen ze niet helpen. Dat is op school er in gepropt. Je leert om je beroep. Heus.

Zij wil graag leren. Weten. Zij wil iets met wetenschap. Maar dat kan niet. Ze is nog te bang. Ze is zo stuk gemaakt, dat ze niet kan bewegen in een groep, bij mensen en waar iets van haar verwacht wordt. Gelukkig is ze zo krachtig dat ze gewoon op haar eigen manier daarmee bezig kan…. Of kon.

Miranda, in onze maatschappij is zij een mens met een beperking, een gehandicapte, iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt. Het is zo verdrietig. Zo heb ik haar niet op de wereld gezet. Ze was, en ik weet dat ze dat nog steeds is, een mens met zoveel capaciteiten. Het is ongelooflijk wat een schade het onderwijs kan brengen.

Ik stuur je een foto van haar schilderij. Het zelfportret waarmee ze een prijs won. Het portret wat ze zelf haat. Maar zie waar ze begon te schilderen….. haar ogen. Ik zie vooral hoe ongelukkig ze daar oogt. Hoe vaak ze ook lacht en met humor in het leven staat. In de ogen zie ik wat ze mij zo vaak intens verdrietig laat weten. De pijn in haar ziel is ondraaglijk. Zie je het ook in de ogen?

In de ‘actieweek thuiszitters’ gaan de bobo’s weer praten over wat er moet en hoe vaak het ook goed gaat. Ze gaan praten over ‘verbinding’ en handelen ‘vanuit het kind’, het kind centraal. Na dat praten gaat dat hele wereldje weer verder zoals het al jaren gaat, Miranda. Daphne laat haar werk zien bij de jongerentop. Ze wil daar ook heen. Ik ga mee. Ik moet mee, als haar begeleider. Alleen lukt het haar (nog) niet. Ik haat het dat ik er moet zijn. Voor mij is ‘verbinden’ geen issue meer. Verbinden betekent in mijn ogen dat ik een heel groot deel van mijzelf opgeef. Alles in mij verzet zich daartegen. Ik hoop dat Daphne een heel klein beetje van haar boodschap daar duidelijk weet te maken. Met haar heldentekeningen en haar boekje met kennis en illustraties…. Waar zoveel leed achter zit.

Dank je dat ik af en toe met jou kan sparren. Er zijn weinig mensen die het echt snappen. ‘Ouders van thuiszitters’ zijn goud waard voor elkaar, en daarmee voor de kinderen. Die verbinding geeft kracht.

Janine

29 mei 2019