Vorige week beloofde ik mijzelf te proberen in woorden te vatten wat het doet met een gezin als een kind uitvalt in het onderwijs. Na jaren van overleven, begint bij ons weer een stukje gewoon leven. Nooit zal ik nog toestaan dat onze kinderen in dit onderwijssysteem gedwongen worden. Het heeft veel schade veroorzaakt de dwang in dit schoolsysteem. Een niet gezien rekenprobleem als start van alles. Leerplicht was nooit bedoelt zoals het nu ingezet wordt. Leren is een recht van ieder kind zoals je kan. Ontwikkeling kent meerdere mogelijkheden dan alleen in een school. Niet voor ieder kind is het schoolsysteem zoals nu vorm gegeven is een mogelijkheid om tot ontwikkeling te komen.

Als ouders en kind fungeer je te vaak als de speelbal van de organisaties die dit naar eigen zeggen met de beste bedoelingen doen maar dit wil niet zeggen dat het ook daadwerkelijk goed is. Het enige goede dat je als hulpverlener kunt doen is naast ouders en kind gaan staan en zoeken naar de oorzaken van het niet naar school kunnen. Praten met deze kinderen en hun ouders. Als de tijd van herstel van een kind langer is dan je had verwacht dan vraagt dit om herzien van jou verwachting ten opzichte van het kind, het aansluiten bij het kind wat kan nu wel. Al deze kinderen hebben vaak al jaren van overleven achter de rug in school. Ze werden te vaak niet passend bevonden om de vragen die zij stelden, om het gedrag dat men zag. Niemand vroeg het kind hoe komt het dat dit jou allemaal overkomt? Ieder kind wil gewoon meedoen en naar school als hij of zij dit kan. Een kind wat niet meer naar school wil, is een kind wat niet meer kan....een burn-out op zeer jonge leeftijd is in ons land geen uitzondering helaas. 9 jaar oud en opgebrand, getraumatiseerd in school. #schooltrauma het bestaat.  

Het vraagt om te kijken naar hoe kan dit kind zich ontwikkelen en onderwijs krijgen passend bij dit kind. Geen dwang een school in. Erken dat het niet lukt met elkaar en zoek naar hoe kan dit kind dan wel onderwijs volgen en zich ontwikkelen.

Ouders hebben de regie over de ontwikkeling van hun eigen kind. Ouders zijn eindverantwoordelijk volgens de wet, onderwijs is een deel van de ontwikkeling van een kind, als onderwijs in een school niet haalbaar is zorgen wij voor onderwijs op een andere locatie. Onderwijs waar het kind wel kan ontwikkelen, een kinderrecht.  Schoolplicht schendt in ons land de ontwikkeling van die kinderen die in school niet tot leren komen. Zij hebben rechten net als ieder ander kind. Recht op de tijd die zij nodig hebben om tot leren/ontwikkeling te komen.

Wat mij keer op keer verbaasd heeft is dat adviezen van artsen en behandelaren gewoon genegeerd worden in het onderwijssysteem en bij een MDO (multidisciplinair overleg). Dat er leerplichtambtenaren zijn die met je huisarts bellen omdat men ingedekt moet zijn voor hun eigen handelen. Mijn ervaring is dat men pas wil luisteren als men weet niet anders te kunnen. Totdat je iemand meeneemt waarvan men weet hier kunnen wij niet om heen. Dan buigt men. Een grote starheid in mensen die alleen binnen kaders en hokjes  kunnen denken. Die geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen handelen ten opzichte van het kind en zijn/haar ouders.

Adviezen van door ouders ingeschakelde artsen/deskundigen worden door scholen, samenwerkingsverbanden en gemeenten afgedaan als niet onafhankelijk zijnde:

Laat het advies van een arts of behandelaar ook niet onafhankelijk horen te zijn als het om een kind gaat, als je erover nadenkt denk je wie heeft dit bedacht? Een arts en/of behandelaar die betrokken is bij een kind moet onafhankelijk zijn als een kind uitvalt in het onderwijs. Alsof de arts er baat bij heeft dit kind thuis te laten van school? Een arts/behandelaar kent dit kind en weet dus hoe het met dit kind gesteld is.

Het eisen van leerplichtambtenaren en gemeenten dat een kind een onafhankelijk psycholoog of arts moet bezoeken is een eis die niet gebaseerd is op een wettelijke grondslag.

Het gezin dat al constant onder een vergrootglas ligt en waarvan iedereen verwacht dat dit gezin zijn ziel en zaligheid op tafel legt in alle gesprekken die zij moeten voeren. Niemand vraagt zich af wat deze belasting eigenlijk doet met een gezin. Wat doet het met je als moeder dat je keer op keer je ziel en zaligheid verkopen moet?

Mijn advies: Voer alleen die gesprekken die je kind verder helpen. De rest van de gesprekken zeg je af, als ouder heb jij de regie ook op dit punt, neem die eigen regie. Hiervoor kunt u de cursus volgen bij Mariska Soek, op twitter en LinkedIn kunt u zich opgeven als ouders. Doen! https://mariskasoek.jimdofree.com/2019/05/20/welkom-bij-de-cursus-ouderschap-met-ondersteuningvragen/

Als ouder weet je het in essentie heel goed, je bent niet voor niets de ouder van dit kind.

"Geloof in jezelf en je kind. Blijf altijd naast hem of haar staan. Laat je kind voelen dat jij het vertrouwen nooit verliest omdat je weet “kind jij komt er wel, buiten de gebaande paden om”, op jou eigen manier. En die manier is goed omdat het jou manier is. Een manier geboren uit nood vaak omdat het onderwijssysteem je niet zag in hoe je wel leren en ontwikkelen kan. Omdat de focus op gedrag ligt en niemand kijkt waarom laat een kind gedrag zien. De dieper liggende essentie van het waarom van bepaald gedrag daar is nog zoveel in te leren. Veel volwassen mensen verschuilen zich achter het kind dat gedrag laat zien, en nemen niet hun eigen verantwoordelijkheid in wat er gebeurd op dat moment. Gedrag is altijd een uiting van een onderliggend iets, bij kinderen en volwassenen."

Veel gezinnen van een kind dat uitvalt in het onderwijs krijgen te maken met drang- en Veilig Thuis meldingen. Deze trajecten schaden je tot in het diepste van je wezen als mens en helpen het kind en gezin niet verder. De reden van deze overlegtafels bij thuiszitters is dat de ontwikkeling van het kind wordt bedreigt als het kind niet naar school gaat, dat vinden zogenaamde "experts". Mensen die dit vinden missen broodnodig inzicht bij uitval in onderwijs. Een jeugdbeschermingstafel wordt vaak  ingezet. Als gezin kun je, je hele hebben en houden op tafel leggen met welk recht? Geen enkel recht want deze tafels zijn gecreëerd in het gemeentelijk beleid na de decentralisaties. Hier zitten mensen aan tafel zonder pedagogische vaardigheden, zonder kennis van een andere ontwikkeling van een kind. Het is een soort van Russische roulette aan deze tafels. Heb je geluk kom je er uit, heb je pech hangt je een OTS of uit huis plaatsing boven het hoofd. Mijn advies als je met deze tafels te maken krijgt ga er niet heen en zorg meteen voor een goede jeugdrechtadvocaat en/of onderwijsjurist die je bij kan staan.

Aan alle ouders en kinderen wil ik zeggen, geloof in elkaar, houd elkaar vast en blijf staan. En vooral help elkaar als kind en ouders, zoek elkaar op, verbind je met andere ouders dat helpt je om te blijven staan. 

Jou kind komt er ook zonder onderwijs in een school. Er zijn meerdere wegen die naar Rome gaan. Onderwijs en ontwikkeling kent meer mogelijkheden als een school geen haalbare kaart is en het kind beschadigd heeft. Een schooltrauma bestaat helaas.

Wij horen ons in Nederland te houden aan het Europese verdrag voor mensen met een handicap en aan het Internationale verdrag voor de rechten van het kind. Dat betekend dat wij geen kinderen schaden in hun ontwikkeling door ze een school in te dwingen. Wij hebben de taak wakker te worden Ministerie van OCW en minister Slob en alle andere mensen die zich rondom thuiszitters inzetten. We schaffen alle onnodige overleggen en sessies over thuiszitters per direct af en gaan doen wat nodig is. Dan komen de echte oplossingen vanzelf op tafel! Of is dat helemaal de bedoeling niet dat er echt oplossingen komen, dat kan ook een keuze zijn?

Verre van mij te schaden, vult u mij aan als u van mij verschilt

Antoine de Saint-Exupéry