Jij bent gewoon jezelf

 

Je bent anderhalf jaar en praat volzinnen. Nooit spreek je kleutertaal. Je kijkt en signaleert, ik zie je denken.

Je bent 9 maanden en wijst naar de klok. Je kijkt mij aan en zegt klok.

Je leert jezelf klok kijken als je 5 jaar bent. Je vraagt mij keer op keer hoe laat het is en dan kijk je op de klok.

Op een dag kom je naar beneden en zegt zo mam ik kan ook klok kijken. 

Voor ouders is dit gewoon normaal. Je volgt de ontwikkeling van je kind zo gaat dat.

Je gaat naar school, op school hoor je keer op keer dat er iets niet goed is met jou. Je bent "anders".

Jij bent op de kleuterschool bezig met hoe vliegtuigen in elkaar zitten. Je speelt niet genoeg met de andere kinderen volgens de juf. Je staat te wachten op de vrachtwagens die langs komen rijden en zwaait naar de chauffeur.

Van een autonoom zelf lerend kind verander je op 6 jarige leeftijd in een kind wat het leven zinloos vind. Je zei mam als ik nog langer naar school moet heeft het leven voor mij geen zin meer.

 

In Nederland hebben we een leerplichtsysteem wat ouders en kinderen stelselmatig onder druk zet omdat je als kind naar school moet. Schoolplicht met een mooi bedacht woord. 

Dan begint de molen van de diagnoses want er moet wel iets met dit kind aan de hand zijn volgens het onderwijssysteem. Als ouders moet je sterk in je schoenen staan om niet in de molen van de ggz te belanden.

Er is niets met dit kind aan de hand.

Behalve dat hij wil begrijpen hoe het leven werkt. Dat hij vragen stelt en dat mocht op school niet. Het kostte teveel tijd. Het was lastig. Het mocht er niet zijn.

Een schooltrauma op 10 jarige leeftijd. Je bent nooit meer naar school gegaan.

Ouders en kind mogen de schade oplossen daar waar het naar school gaan voor een kind ziekmakend is. 

 

Jij bent gewoon jezelf.

Een kind.

Een mens.

 

Laat je niets wijs maken.

Geloof in jezelf.

Je autonomie. 

Je bestaansrecht als mens.

 

Het schoolsysteem is al jaren ziekmakend voor een groep kinderen. Deze groep wordt steeds groter. Simpelweg omdat luisteren naar kinderen en ouders niet het uitgangspunt is. Dwang en drang vieren hoogtij. 

 

Wat niet gezegt is, wil gehoord worden.