Mensenrechten voor thuiszittende kinderen in Nederland. 

Als je als kind in school vast loopt ligt het per definitie aan het kind. 

De schooldirecteur die tegen een kind zegt: Ik weet precies hoe kinderen als jij denken. Waarop het kind zegt: Ik denk dat ze bedoelt dat ze het vervelend vind dat ik het doorzie, dat ik zie dat ze niet eerlijk is en dingen doet die niet kloppen. 

De ontwikkeling van het kind dat zichzelf alles aanleerde totdat school startte. Een sociaal kind dat leergierig was op alle fronten en vanaf dat school in beeld kwam ontstonden er problemen. De problemen stapelen zich op door de bemoeizorg en diagnoses die wij kinderen op zeer jonge leeftijd toebedelen.

Vroegsignalering met een mooi woord. Het is een doorgeslagen diagnosecultuur waar wij veel kinderen mee schaden in het ontwikkelen van een goed zelfbeeld.

Het kind dat niet naar school kan omdat school niet passend is voor zijn of haar ontwikkeling, dit kind wordt zijn recht op een gewone jeugd en mens zijn ontnomen. Dit gezin wordt het recht om gewoon een gezin te zijn ontnomen. Er zijn in Nederland duizenden kinderen met schade, psychische en financiële schade omdat school niet passend is voor hen. Het leerplichtsysteem schaadt deze kinderen. Het kind dat nog geen hele dagen naar school kan maar wat moet omdat dit in onze leerplichtwet staat. Het kind dat in school niet tot ontwikkeling komt maar juist stagneert in zijn of haar ontwikkeling. Niet omdat het kind geen zin heeft wat hij of zij natuurlijk vaak te horen krijgt, je moet gewoon even doorzetten, niet zo lui zijn.

Nee het is het kind dat wel wil maar niet kan. Na jaar in jaar uit het vol te hebben gehouden en te hebben doorgezet, vaak meerdere scholen te hebben bezocht, is het dat kind, dat instort, burn-out op zeer jonge leeftijd. Het kind dat kapot is van binnen en niets meer kan. Suïcidale gedachten heeft op zeer jonge leeftijd dat zijn de gevolgen van niet passend bevonden worden in het systeem. Een systeem waar wij allen als mens een verantwoordelijkheid in dragen.  

Het gevolg van niet naar school kunnen is vaak een drang of Veilig Thuis melding omdat school vindt dat er ergens een oorzaak moet zijn en die schuiven zij dan graag bij het kind en de ouders in de schoenen.

Dat dit grote gevolgen heeft voor het kind en het gezin daar staat niemand bij stil. Het gaat hier enkel om machtsvertoon en het afschuiven van verantwoordelijkheden. Dan ligt het op het bord van de jeugdzorg en heeft school gedaan wat moest. Dat het kind niet geholpen wordt dat is al lang niet meer in beeld, het gaat om een systeem dat bedacht is en waarin het kind niet centraal staat, alleen in de protocollen en op papier. De werkelijkheid is van een heel andere orde. Vraag het de vele kinderen en hun ouders die dit overkomt.

In ons land zijn het ministerie van OCW en de overheid verantwoordelijk voor het onderwijs. Zij weten dat dit speelt al jaren en niemand neemt de verantwoordelijkheid om echt een verandering door te voeren. We dweilen met de kraan open. Er worden van allerlei wetjes bedacht door de onderwijsinspectie maar de werkelijke oorzaak wordt niet erkend. Het leerplichtsysteem schaadt de levens van kinderen als je niet ontwikkeld zoals bedacht is in dit systeem. Leren is een recht van ieder kind, zoals hij of zij kan. 

Het aantal suïcides onder de jeugd stijgt, er zit een verband met hoe onze maatschappij om gaat met onze kinderen.

Wat als je als kind al zeer jong het gevoel gegeven wordt dat jij niet meetelt. Dat jij anders bent.

Dat jij een uitzondering bent in een groep kinderen. Dan doet dit wat met het zelfbeeld van een kind met verstrekkende gevolgen ook in de volwassenheid. 

Het wordt tijd dat mensen echt gaan begrijpen en daadwerkelijk kijken naar de oorzaken en die oplossen!