Afgelopen week ging ik mee met een vriendin naar een gesprek met een wethouder en ambtenaar van een gemeente. Het onderwerp van gesprek was, dat de gemeente de wettelijke kaders niet hanteert betreffende een PGB-aanvraag.

Het werd een interessant gesprek. Ik zie ons na het gesprek nog in de parkeergarage staan 3 euro afrekenen, “en voor zo’n gesprek moet je dan ook nog drie euro betalen betalen” zeggend, staan we lachend bij de betaalautomaat.  Een mevrouw die ook gaat betalen lacht met ons mee.

Ik zal een aanvullende toelichting geven van het gesprek vanuit mijn ervaring. Ik heb geobserveerd en gevraagd aan de wethouder om te kijken naar hoe wij met elkaar in dit gesprek gecommuniceerd hebben aan het eind van het gesprek. Het gesprek waar hij een half uurtje voor ingepland had en waar we pas om vijf over vijf zaten omdat het lang duurde voordat de receptie de wethouder bereiken kon, dus eigenlijk hadden we nog 25 minuten, een klein detail maar veelzeggend is de tijd die er genomen wordt voor elkaar als mensen en je kan je afvragen hoe serieus je dan genomen wordt.

Het gesprek duurde uiteindelijk een uur omdat na een half uur de wethouder begreep waar het om ging. Het ging niet om de vraag om onderwijs en een dagbesteding. Het ging om een PGB-plan. Ik heb nog uitgelegd dat meedenken fijn is maar dat het hier om een jonge vrouw gaat die suïcidaal is, onlangs 2 x opgenomen geweest en dat je dan op dit moment als moeder niet mee bezig bent met de toekomst, je zorgt dat je kind in leven blijft dat is stap 1 en dan pas de vervolgstappen. Mensen begrijpen dit niet en dat is op zich niet erg, we hadden elkaar best kunnen vinden als er de tijd genomen was voor een echt gesprek met hoor en wederhoor. En de bereidheid om je als wethouder ook als mens op te stellen. Oprecht luisteren vanuit  respect voor ieders leven.

De wethouder die meteen vanuit de positie er zit en zegt “ik ga vertellen hoe het hoort, ik ga nu naar je luisteren maar jij zegt niets wat ik niet wil horen dat kap ik gelijk af en zeg ik heb een taak om mijn ambtenaren in bescherming te nemen. We kijken alleen naar de oplossing en kritiek/verbeterpunten wens ik niet te horen….”, wat je dan doet is je laat voor de ander als mens geen enkele ruimte over. Het was best respectloos wat er gebeurde. Een soort van rollenspel waarin hij de rol van oppermeester had als wethouder zo heb ik het gesprek vanaf de zijlijn bekeken.

In het hele gesprek merkte je een vooringenomenheid, een niet open staan om echt met elkaar tot een oplossing te komen in dit gesprek.  Dat heb ik ook aan het eind van het gesprek benoemd maar ook daar ging hij niet op in.  Gewoon verder met de tactisch mooie ambtenarentaal en protocollen en trucjes die zijn werk niet deden. Ook best lastig als je merkt tijdens een gesprek dat al je gespreksvaardigheden niet lukken en je oprecht moet zijn met elkaar als mensen. Dan is het een ander gesprek dan dat je dacht te gaan voeren met elkaar, dat vind ik zelf dan juiste de waardevolste gesprekken.

Als je doorziet hoe deze communicatie gaat en je zegt tegen mensen dat je het echt samen hoort te doen, als inwoners en ambtenaren en wethouder en je ook echt moet kunnen inleven in een situatie, een jonge vrouw suïcidaal waar haar moeder dag en nacht voor zorgt en waar ook een broer en zus en een gezin nog ruimte nodig hebben.

Ik vond dat er weinig openheid en respect was, dat de ambtenaar het hele gesprek niets gezegd heeft op een enkele zin na en dat de wethouder het gesprek probeerde te sturen maar het vooral lastig vond omdat de protocollen en trucjes die normaal vaak werken zijn werk niet deden in dit gesprek.  Als je vriendelijk lacht en de wethouder zegt ik zie dat u nu lacht…en dat u ‘moeder’ uw hand onder uw hoofd houdt, ik weet niet wat hij daar mee wilde doen, maar ik raakte niet van mijn stuk. Ik zei u ziet goed dat ik lach, ik lach u vriendelijk toe, dat was ook zo er zat geen andere intentie achter.

Het intimiderende is mij bij gebleven in dit gesprek en het geen respect tonen voor elkaar als medemens. Voor mij is de definitie van respect hoor en wederhoor en emoties horen daarbij, die kun je niet uitzetten als je jarenlang in deze molen hebt meegedraaid als gezin en te vaak niet gehoord bent als kind en gezin. Gewoon een beetje begrip voor een moeder wiens kind suïcidaal is, ik begrijp niet dat dat moeilijk is maar misschien ligt dat aan wie ik ben als mens, geen idee.

Ik ben benieuwd waar deze gemeente mee komt over 3 weken. Deze wethouder is jong en ambitieus maar vergeet daarbij de ander als mens serieus te nemen.

Doordringend keek hij mij aan toen hij aan het eind mij de hand schudde, ik heb nog even lang in de donkerbruine mooie ogen gekeken en dacht jammer dat je denkt dat dit een weg is om met elkaar te communiceren, bij mij werkt het niet en het maakt geen enkele indruk.

Behalve dat ik nog vasthoudender ben om dingen tot de kern op te lossen. In Apeldoorn hebben wij een sociaal meldpunt en ik heb bij deze gemeente ook nog aangegeven, dat is een mooi punt waar echt met inwoners gepraat wordt, waar je gehoord wordt en er constructief naar een oplossing gezocht wordt. En het allerbelangrijkste waar mensen met een hart luisteren naar wat je aangeeft.

Ik hoop dat we allen wat geleerd hebben in dit gesprek, eigenlijk weet ik dat wel zeker, je zet iets in beweging ook als je elkaar niet kunt vinden in het gesprek. Er gebeurt iets in mensen altijd en je neemt het mee of je legt het naast je neer en gaat verder zoals je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg. Of je denkt bij jezelf wat heb ik hiervan geleerd en wat kan ik hier mee doen om het beter te doen.

Het mooiste aan deze middag was mijn uur durende gesprek met jou, mooie dame, we praten over gesteente en hoe de aarde vorm gegeven is, over hoe zwaar het is als je een leegte in jezelf voelt die maar niet weg gaat.

Haar te zien tekenen en bezig met een eigen boekwerk maken die zo de winkel in kan. Wat is ze prachtig en wat is ze miskend in haar leven als volwaardig mens. Wat is het trauma daardoor groot en wat mooi dat ik even met haar die momenten had, momenten van begrip hoe zwaar het leven kan zijn en momenten van hoe mooi ook het leven is. Het op een zelfde niveau elkaar kunnen verstaan is zo waardevol.

Het heeft mijn leven verrijkt deze middag en in het bijzonder jij Daphne.  Gewoon om wie je bent als mens, je hebt de maatschappij alles te bieden, vergeet dat niet. Dat zij jou niet konden zien zegt alles over de maatschappij en niets over jou. Vergeet dat nooit als de leegte je weer aanvliegt in dit leven.