Vorige week (januari 2019) verscheen het zoveelste rapport omtrent kinderen die uitvallen in ons onderwijssysteem, ik noem ze geen thuiszitters meer, die naam misstaat. Het gaat om klokkenluiders, zij geven al jaren aan dat dit onderwijssysteem de rechten van het kind schendt op grove wijze. Steeds verder wordt er ingezet op macht en dwang richting het kind en ouders. Steeds verder wordt het grondrecht artikel 247 bw in al deze rapporten geschaad. 

In het rapport staat ook een mooi punt; leerrecht! Echter hier schreef Marc Dullaert als Kinderombudsman ook al een rapport over. Een rapport over leerrecht en wat hier voor nodig is. 6 jaar na dato, een nieuw rapport in een andere functie voor het ministerie van OCW, en dat doorschijnt in dit hele rapport. 

Recent kwam via Defence for Children naar voren dat ons onderwijssysteem niet voldoet aan de Europese normen van inclusief onderwijs.

Hoeveel rapporten moeten er nog verschijnen, hoeveel kinderlevens offeren wij nog op? Dit beleid klopt structureel niet omdat de oorzaak niet erkend wordt. Het ligt niet aan het kind. Het zit in het gecreëerde systeem van ketenpartners, waarvan iedereen in deze schakel vind dat hij of zij beter weet wat goed is voor het kind, dan het kind en zijn of haar ouders zelf. Het zit in dat er veel teveel poppetjes aan tafel zitten bij de MDO overleggen die over deze kinderen gaan. Overleggen die het kind te vaak schade toebrengen. Het kind dat weet en voelt weer wordt er over mij gepraat, weer voldoe ik niet aan wat er van mij verwacht wordt. 

Kinderen die uitvallen in ons onderwijssysteem worden geproblematiseerd, gediagnosticeerd en onder druk van drang en Veilig Thuis trajecten getraumatiseerd. Deze kinderen hebben vaak al jarenlang moeite met naar school gaan, hebben vaak op meerdere scholen gezeten en vallen dan aan het eind van hun latijn pas uit, met burn-outklachten en depressie op zeer jonge leeftijd, niet zelden 6 jaar oud. 

Een kind dat in school niet kan ontwikkelen, heeft hetzelfde recht op onderwijs en ontwikkeling als ieder ander kind. Een mensenrecht. 

Dwang en drang zullen de oplossing niet brengen. De oplossing zit in luisteren naar waar het mis ging, de oplossing vinden in wat kan wel en hoe ga je dit dan doen. De oplossing zit in artikel 247 van bw handhaven:

Het ouderlijk gezag omvat de plicht en het recht van de ouder zijn minderjarig kind te verzorgen en op te voeden.
Onder verzorging en opvoeding worden mede verstaan de zorg en de verantwoordelijkheid voor het geestelijk en lichamelijk welzijn en de veiligheid van het kind alsmede het bevorderen van de ontwikkeling van zijn persoonlijkheid. In de verzorging en opvoeding van het kind passen de ouders geen geestelijk of lichamelijk geweld of enige andere vernederende behandeling toe.

Ieder kind dat naar school kan zal naar school gaan, ieder kind wil namelijk gewoon meedoen.

Niet kunnen is anders dan niet willen.

Geef het kind de tijd geven om te herstellen als hij of zij uitvalt in het onderwijs, geen dwang een school in. Rust om weer jezelf terug te vinden zodat je de volgende stap kan nemen in het leven.
Een helpende hand, een telefoontje, een kaartje, een bezoekje, gewoon de simpele waardevolste dingen in ons leven.

Respect ten opzichte van deze kinderen en hun ouders zou op zijn plaats zijn. Kijk eens met een andere bril, oordeel niet en kijk wat zou ik doen als dit mijn kind betrof. Mijn kind dat het leven niet meer ziet zitten, zich uitgesloten voelt, wat zou ik dan kunnen doen voor dit kind, gewoon echt DOEN zonder een plan van aanpak...

Gewoon vanuit je mens zijn. 

Leven vanuit:

Beschikbaarheid, bescheidenheid en beschaafdheid.

De utopie van de maakbare samenleving bestaat niet.

Laat kinderen kind zijn!