Onderstaande brief schreef ik een paar jaar geleden. Nog steeds denken veel professionals de wijsheid in pacht te hebben met drang en dwang richting deze kinderen en hun gezinnen. Uit ervaring kan ik zeggen het maakt alles kapot in je mens zijn, je vertrouwen in mensen, je vertrouwen in jezelf. Het vertrouwen van een kind in zichzelf. Stop hiermee en laat kinderen ontwikkelen zoals zij kunnen tot volwaardige mensen. Laat ze meedoen op school en in onze maatschappij zoals zij kunnen en niet zoals het onderwijssysteem bedacht heeft. Een onmogelijke schadelijk taak zoals de leerplichtwet nu uitgevoerd wordt. Het kost kinderen hun jeugd en gezinnen en normaal gezinsleven.

 

Beste mensen van de thuiszitterstop,

 

De thuiszitterstop, ik mis de visie van waaruit een thuiszitter ontstaat. En als we de oorzaak niet weten hoe kunnen we dan de oplossing vinden?

Het vraagt om anders denken dan wat ik meemaak bij velen die in de stoelen op het toneel zaten. Wat is een thuiszitter, een grote groep thuiszitters zijn kinderen die uitgevallen zijn in het onderwijs omdat zij geen passend onderwijs hebben gehad maar zich wel jaren lang volledig aanpasten in het schoolsysteem totdat deze kinderen niet meer kunnen. Dan zijn ze al ver over de grens heen van wat nog gezond is.
Pas dan vallen deze kinderen uit en worden thuiszitter.

 

Het beeld wat ik zie op de thuiszitterstop is een andere, de kinderen die zonder broodtrommeltje naar school gaan, de kinderen die thuis mishandeld worden, de kinderen die in hun ontwikkeling bedreigt worden, de ouders die dat kind zomaar op die bank laten hangen. Dat beeld is een verkeerd beeld van kinderen die thuiszitter zijn. Dat is een topje van de ijsberg en een grote groep is kinderen die geen passend onderwijs genoten hebben en daarom uitvallen in het onderwijssysteem.

Ik zou zo graag eens het woord geven aan deze kinderen en hun ouders en in de zaal professionals, samenwerkingsverbanden en scholen die bereid zijn te luisteren naar wat deze kinderen en hun ouders te vertellen hebben. Dan pas krijgen wij een rieel beeld van wat thuiszittende kinderen op zoek naar onderwijs zijn.

Een groot gedeelte van de groep thuiszitters zijn kinderen die buiten het schoolsysteem vallen, een schoolsysteem wat niet aansluit bij hun mogelijkheden. Het is hoe het onderwijs wordt aangeboden daar zitten de leerpunten. Zowel voor kinderen die hoogbegaafd zijn als autisme of selectief mutisme en kinderen met angsten.

Wij moeten naast het kind/ouders gaat staan en zoeken naar mogelijkheden en niet het kind/ouders doorbreken en traumatiseren. Dat is een misvatting ook van hulpverlening die niet begrijpen wat angsten met mensen/kinderen doen. Een kind met angst voor school die kun je niet de school in dwingen dan beschadig je een kind intens van binnen. Dat zijn de kinderen die de deur niet meer uit durven omdat zij zich zo lang aangepast hebben aan het systeem en niet gezien zijn in hun leervermogens. Angst en paniek mag je nooit doorbreken dat zou iedere hulpverlener moeten weten maar dat is helaas niet zo. Ouders en kind worden onder druk gezet om weer de school in te moeten en dat schendt kinderrechten.

 

Bij kinderen met autisme, hoogbegaafdheid, selectief mutisme, adhd, speelt de andere ontwikkeling. Het onderwijssysteem begrijpt deze kinderen en hoe zij leren vaak niet.

Een thuiszitter is wat anders dan een kind wat spijbelt of gewoon even geen zin heeft. Dat station is dan vaak al lang gepasseerd voor deze kinderen.

Hartelijke groet,

Miranda Wissink